قوله تعالى: ما کان الله خداى بران نیست، لیذر الْموْمنین که فرو گذارد گرویدگان را، على ما أنْتمْ علیْه بر آنچه شما بر آنید، حتى یمیز الْخبیث من الطیب تا جدا کند ناپاک از پاک، و ما کان الله لیطْلعکمْ على الْغیْب و نیست خداى بر آن که شما را مطلع گرداند بر غیب، و لکن الله یجْتبی لکن خداى میگزیند، منْ رسله از فرستادگان خود، منْ یشاء آن را که خواهد، فآمنوا بالله و رسله پس بگروید بخداى و فرستادگان وى، و إنْ توْمنوا و اگر بگروید، و تتقوا و بپرهیزید، فلکمْ أجْر عظیم (۱۷۹) شما راست مزد بزرگوار.
و لا یحْسبن الذین یبْخلون مپندار ایشان را که دست مىفشارند ببخل، بما آتاهم الله منْ فضْله بآنچه خداى ایشان را داد از فضل خویش، هو خیْرا لهمْ که آن به است ایشان را، بلْ هو شر لهمْ نیست که بهتر است ایشان را، سیطوقون آرى طوق کنند در گردنهاى ایشان، ما بخلوا به آنچه دست فرو فشردند بآن، یوْم الْقیامة روز رستاخیز، و لله میراث السماوات و الْأرْض و خدا راست هفت آسمان و هفت زمین بازماندنى از خلق، و الله بما تعْملون خبیر (۱۸۰) و الله بآنچه میکنید آگاه است.
لقدْ سمع الله بدرستى که خداى بشنود، قوْل الذین قالوا سخن ایشان که گفتند: إن الله فقیر و نحْن أغْنیاء که خداى درویش است و ما بىنیازان، سنکْتب ما قالوا آرى بنویسیم بر ایشان آنچه گفتند، و قتْلهم الْأنْبیاء و کشتن ایشان پیغامبران را، بغیْر حق بناسزا و بى حق، و نقول و گوئیم ایشان را فردا، ذوقوا عذاب الْحریق (۱۸۱) میچشید عذاب آتش.
ذلک بما قدمتْ أیْدیکمْ و این عذاب بآنست که دست شما پیش فرا فرستاد از کرد، و أن الله لیْس بظلام للْعبید (۱۸۲) و بآنست که خداى بندگان را ستمکار نیست.
الذین قالوا ایشان که گفتند: إن الله عهد إلیْنا که خداى پیمان گرفت بر ما، ألا نوْمن لرسول که نگرویم هرگز بفرستادهاى، حتى یأْتینا بقرْبان تا آن گه که آن فرستاده قربانى آرد بما، تأْکله النار که آتش بپذیرفتارى آن را بخورد، قلْ گوى، قدْ جاءکمْ آمدند بشما، رسل منْ قبْلی فرستادگان از پیش من، بالْبینات به پیغامها و نشانهاى درست، و بالذی قلْتمْ و آنچه شما گفتید، فلم قتلْتموهمْ چرا کشتید ایشان را؟ إنْ کنْتمْ صادقین (۱۸۳) اگر مىراست گوئید.
فإنْ کذبوک پس اگر جهودان ترا دروغزن گیرند، فقدْ کذب رسل منْ قبْلک دروغزن گرفتند پیش از تو پیغامبران را، جاو بالْبینات که پیغامهاى روشن آوردند، و الزبر و نامها، و الْکتاب الْمنیر (۱۸۴) و نامه روشن پیدا.